Nieuwe The Bronx op El Topo Goes Loco 2018
Er was eens een lief klein festivalletje, in Mol (België) om precies te zijn. Daar waar je slechts €1,60 voor je biertje betaalt. Daar waar welgeteld 37 tentjes de camping vormen en waar de kans bestaat dat je opeens zonder licht en geluid zit. Welkom op El Topo Goes Loco 2018.
Wanneer Google Maps zegt dat je over 100 meter de locatie bereikt terwijl je alleen nog maar auto’s en huizen ziet, acht je de kans groot dat je voor een punk/ska festival verkeerd zit. Even doorrijden helpt je toch om je doel te bereiken: je bent op El Topo Goes Loco! Je parkeert je auto: op 15 seconden lopen vanaf de camping én het “festivalterrein”. En dat nog voor gratis ook!
Nadat je je kaartje hebt laten scannen en €20 hebt omgeruild tegen 12 jetons (met een beetje geluk met de etensresten er nog aan vast) kom je erachter dat het festivalterrein niet meer is dan jeugdhuis Tydeeh. Ze hebben twee ruimtes van in totaal ca. 400 vierkante meter omgetoverd tot een compleet ska, punk & reggae festival. Het was dan de 6e editie, maar het blijft fucking knus!
Je komt er niets tekort: genoeg wc’s (handen wassen = handen afdrogen aan je kleren), rookbalkon, merchandise, cd- en lpbakken en de beste man van The Dude Beard Products die zelfgemaakte biologische baardolie verkoopt (geur “Wasted” met Whiskey-geur is een aanrader). En de frietkraam verkoopt friet, wat wil je nog meer?!
Voor liefhebbers van The Bronx
Nieuwe ontdekking: Elephant. Je hoort duidelijk de invloeden van The Bronx, een beetje Rage Against The Machine en Urban Dance Squad. En heel af en toe bij een uithaal hoor je de zanger van Limp Bizkit.
Op Spotify zitten ze wat verstopt achter andere olifanten, maar je vindt ze via deze link Op YouTube, Vi.Be en Facebook hebben ze ook wat materiaal staan, maar niet heel veel. Gewoon de CD kopen! En weer verder….
Tussenstop: over de camping banjeren, een snack kiezen en toiletteren
Bands erna waren leuk, maar niet uitermate bijzonder. Helaas hebben we ook niet alle bands aandachtig kunnen bekijken. Je moet op een festival uiteraard ook de tijd nemen om over de camping te banjeren en een keuze te maken uit het overweldigende aanbod aan snacks. Na het uitzoeken wat het mannen- en wat het vrouwentoilet was én na het handen wassen een slachtoffer vinden om als handdoek te gebruiken pluk je een biertje weg bij de bar. Of je bestelt een fanta en krijgt alsnog bier, dat kan natuurlijk ook. Nu wil ik weer muziek!
Not Available
De band waarvoor we vanuit Nederland naar onze Zuiderburen afreisden was Not Available. Eén van de redenen hoor je hier:
Ze hebben zichzelf overtroffen. Ze hoefden de eerste noot maar te zetten of de eerste crowdsurfer lag al op de grond.
Net toen de hele zaal zich te pletter zong en bij eenieder het zweet zich had vermengd met het bandshirt werd het in één klap stil en donker. Stoppen doorgeslagen: geen geluid, geen licht. Het enige wat je nog hoorde waren de drums en een wereldrecordpoging van de zanger tot het onversterkt bereiken van een versterkt volume.
Op deze foto is ook gastzanger Tom te zien. Hij heeft zowat bij elke band meegezongen. Eén grote familie natuurlijk!
Dit voorval werd positief ontvangen. Nog binnen een seconde werd de nu akoestische band ondersteund door gelach en motiverende geluiden vanuit het publiek. Zij hielden in het duister de sfeer een minuut lang aan de gang. Toen geluid en licht terugkeerden, nam de band het weer over met een veel te blij muziekje wat ze speciaal hadden ingestudeerd voor dit soort momenten.
Het kwam gelukkig allemaal weer goed en iedereen leefde nog lang en gelukkig. Helaas hebben ze niet mijn favo nummertjes gespeeld. Maar ik wil dit stuk niet negatief afsluiten, daarom hier alsnog gewoon mijn tweede favoriet:
Voices
https://www.youtube.com/watch?v=9IDgu4LZS0o
The Bennies
Tot slot was het de beurt aan The Bennies. Ook leuk, vooral he-le-maal stamp- en stampvol. Gelukkig maakte een jongeman in een rolstoel wat plek, hij besloot te gaan crowdsurfen. Als je die blijheid ziet is het feest echt compleet.
En met suizende oren, een gevulde maag, een CD en een flesje Whiskey baardolie maakten we de wereldreis naar de auto die ons naar huis bracht. Helaas een auto zonder CD-speler.
