10e editie Vestrock: Frans Bauer zingt Du Hast + een paar toffe ontdekkingen
Dit jaar vierde Vestrock haar 10e verjaardag. Net als vorige jaren was ook dit jaar het muziekaanbod lekker divers. Van Mental Theo tot Kaiser Chiefs, en van Evil Invaders tot, jaja….Fransie Bauer!
Als je naar de bandshirts van het publiek kijkt, denk je je op een Classic Rock festival te begeven. The Ramones, Nirvana, AC/DC en Foo Fighters waren het meest vertegenwoordigd. Maar goed, die bands gaan we hier niet zien. Wat gaan we dan wel zien?
Vrijdag 31 mei
We begonnen met een poging tot bonnetjes kopen. Als er dan een stroomstoring is waardoor je niet kunt pinnen, ben je best blij dat je nog iets van cash bij je hebt. Een heerlijk begin dus.
Na het verzilveren van de bonnetjes vielen we met onze neus in de boter: MEROL begroette ons met haar “Hou je bek en bef me”. Onder het publiek waren ook veel jongens en meisjes die daar nog jaren lang niets mee te maken zouden moeten hebben. Maar die dansten gewoon lekker mee.
Kaiser Chiefs en King Kong Company hoogtepunten dag #1
Joost liet de tent zakken en springen, Triggerfinger verzorgde een strakke show en Kaiser Chiefs maakte er als vanouds een feestje van. Ricky Wilson kan het publiek als geen ander meeslepen. Extra hilarisch was dat hij, door een val na een noodstop in de bus onderweg naar Hulst, met zijn arm in het gips zat. Hij zei er verder niets over, maar hij wist met zijn gebogen arm wel een aantal mooie poses te striken.
Het Ierse King Kong Company was deze avond de band die de verwachtingen overtrof. Dit was al de derde keer dat ze er stonden, en ook deze keer wisten ze met hun elektropop de Tent op zijn kop te zetten.
Zaterdag 1 juni
Deze dag begonnen we met Helga van Leur en professor Jaap den Doelder. Zij zorgden voor een serieuze maar wel interessante insteek over het milieu. Vervolgens zorgde cabaretier Jasper van der Veen voor de wat minder serieuze insteek. Tof dat ze ook op Vestrock naast muziek plek maken voor dit soort dingen!
Frans Bauer zingt Du Hast
Verder was het vooral de dag van Frans Bauer. Iedereen moest toch even een glimp opvangen van Ome Frans. Hij wist het publiek zeker te vermaken: “Zo, zal Fransie nu eens een paar van zijn favoriete nummertjes gaan zingen? Ik doe het gewoon, wat maakt het uit, de zon schijnt lekker op onze bollekes.” Een paar seconden later staat hij Rammstein’s Du Hast te zingen.
Zijn grootste hit Heb Je Even Voor Mij dreigden we te missen doordat The Wood Burning Savages op dat moment in de Kapel meer onze aandacht trok, maar Frans zong deze hit niet één keer, maar hij deed ‘m gewoon ff een tweede keer! En ja hoor, met polonaise en al…10 minuten lang.
Inmiddels stond SONS in de Tent te soundchecken. Een groot contrast tussen die twee. Helemaal als Frans besluit er nog een kwartier aan vast te plakken. Terwijl in de Tent de ledematen de lucht in vliegen, zie je links op de Mainstage mensen in ultieme vreugde polonaiseren (vanaf nu is dat een woord).
Kleinste podium zorgde voor grootste verrassingen
Verder wisten ook White Lies en Nothing But Thieves het veld voor de Mainstage vol te krijgen, en gooiden Memphis Maniacs en Mental Theo de tent he-le-maal los. De bands die het meest verrasten (en die het meest bij Muzileaks passen) stonden in het derde en kleinste podium De Kapel:
- The Wood Burning Savages – Alternatieve Rock uit Ierland
- Evil Invaders – Metal uit België
- Fangclub – Garagerock uit Ierland
Bij alle drie had ik hetzelfde idee: op album klinkt het leuk, maar live klinkt het nog veel beter. Ze zetten allemaal een strakke show neer, dus ik verwacht nog meer van ze te horen.
Gemoedelijk en divers
Op de stroomstoring na (en het feit dat de appelsap op een gegeven moment op was ☹) was de organisatie prima. Eigenlijk zorgen dat soort “pauperfoutjes” ook wel voor een extra gemoedelijke sfeer, waardoor je je realiseert dat je niet op een groots festival als Lowlands staat. Des te toffer is het dan dat namen als White Lies en Kaiser Chiefs er staan. Al met al dus een lekker gemoedelijk festival met een zeer diverse programmering en even divers publiek.
En dan heb ik het nog niet eens over de camping gehad. Een verademing ten opzichte van de grotere festivals. Kleine camping, genoeg plek en ook nog voor een prikkie een koffie, thee, burger of ontbijtje te fixen. Én er waren ’s ochtends verse broodjes! Helemaal niks te klagen…
